Een man een man

“Er zal een knappe therapeut nodig zijn die deze mannen nog bij elkaar krijgt.” Acteurs Peter Blok, Peter Heerschop en Jennifer Welts over EEN MAN EEN MAN.

De vileine komedie EEN MAN EEN MAN van Kees Prins en Roel Bloemen is de komende weken weer in de theaters te zien! Tot en met november toert de voorstelling langs de theaters, met deze keer Peter Blok, Peter Heerschop en Jennifer Welts op het toneel. EEN MAN EEN MAN draait om twee mannen (Peter Blok en Peter Heerschop), een tafel en een serveerster (Jennifer Welts). Een ogenschijnlijk klein voorval aan het begin van de avond, zorgt ervoor dat er aan het einde van de avond misschien wel niks meer over is van de gezworen vriendschap. Of hing die al aan een zijden draadje? Een interview met deze drie acteurs over EEN MAN EEN MAN. 

Waar gaat EEN MAN EEN MAN voor jullie over?

Peter Blok: “Twee vrienden, collega’s, die uiteten gaan omdat ze een gezellige avond willen doorbrengen. Ik kan erbij vertellen dat dat niet helemaal lukt, gedeeltelijk lukt, eigenlijk helemaal fout gaat…”

Jennifer Welts: “Ik moet altijd heel erg denken aan een vriendschap die er in het verleden was, maar dat je dan nu elkaars taal niet meer spreekt. Ik denk dat iedereen dat wel herkent. Wat is nog de grond van onze vriendschap? Waar hebben we het eigenlijk nog over met elkaar?

Peter Heerschop: “De beste tijd van hun vriendschap hebben de twee mannen in het verleden gehad. Ze zijn allebei een andere kant op gegroeid, wel binnen hetzelfde bedrijf, maar ze zijn elkaar ook uit het oog verloren. Dit is echt zo’n avond om dat weer te bereiken. Gewoon wat ze vroeger deden, waar ze vroeger om moesten lachen.”

Jennifer Welts: “Maar kun je daarop teruggrijpen? Op een leuke herinnering van vroeger? De dynamiek van vroeger? Is dat genoeg om een vriendschap staande te houden?”

Peter Heerschop: “Ik ben daar de laatste tijd eigenlijk ook wel mee bezig. Als ik mijn oude vrienden zie van de sportacademie, eens in de zoveel tijd, dan hebben we het ook graag over de tijd op de sportacademie. De tijd waarover we blijven zeggen ‘Jongens waren wij.’”

Peter Blok: “Ik heb een vriend die ik ben kwijtgeraakt. Als ik hem dan toch weer zag, 18 jaar later, dan heb je wel een vertrouwde toon, maar in verhalen hoor je bijvoorbeeld voornamelijk nieuwe, voor jou onbekende namen van mensen. Het onderstreept dat je niet eens weet hoe elkaars huidige leven er uit ziet. Maar de twee ‘vrienden’ in de voorstelling werken nog bij hetzelfde bedrijf. Ze zien elkaar nog elke dag: bij het koffieapparaat, bij de receptie, bij personeelsbijeenkomsten. Ze kennen elkaar al zo lang, en daarom is het juist zo pijnlijk dat het oppakken van hun vriendschap lastiger blijkt dan ze denken.”

En wat is jullie rol in EEN MAN EEN MAN? 

Peter Heerschop: “Ik ben het personage, Burghardt, dat niet is doorgegroeid in het bedrijf, zijn goede vriend wel. Die heeft steeds stapjes hogerop gemaakt. Ik voel nog wel iets van een vriendschap, maar er wordt voor mij wel langzaamaan duidelijk hoe het zit. Hij krijgt mij op de kast, weet mij te raken. Mijn personage is naïever, denk ik.”

Peter Blok: “Het is niet zo dat deze verhouding van meet af aan glashelder is. Daar komen we achter. Ik, Van Wees, kom erachter dat Burghardt in mijn ogen stil is blijven staan. Ik ben iets meer een man van de wereld. Dat besef druppelt langzaam binnen, wat voor beiden gek is.”

Jennifer Welts: “Ik serveer in het restaurant, en dat gaat heel vaak mis. Met wijnen, soorten wijnen, het proeven van wijnen. Hoe vaker het misgaat, hoe harder ze haar best doet om het goed te doen, maar daardoor gaat het juist meer mis. Ik moet bij dit personage altijd erg veel denken aan het moment dat je erachter komt dat je in de trein eigenlijk al een tijdje de gesprekken van de mensen naast je aan het volgen bent. Opeens komt dat besef, dat je er dan helemaal in meegezogen bent en zelfs aan het kijken bent. Dat herken ik in dit personage. Ze blijft steeds langer aan de tafel staan en wordt helemaal meegezogen in het gesprek. De gesprekstof en wie deze mensen van elkaar zijn, is zij aan het ontrafelen. Het is geen gemakkelijke tafel, maar wel een juicy tafel.”

Peter Heerschop: “Je wordt uiteindelijk ook ‘ingeschakeld’ om ons gelijk te halen.  Wij komen er samen niet uit en dan gaan we proberen degene die ons bedient aan onze kant te krijgen.”

Waar kijken jullie het meeste naar uit in het spelen van deze voorstelling? 

Peter Blok: “Ik kijk uit naar het moment dat we elkaar aankijken en denken: we hebben hem echt te pakken. Dat je totaal ontspannen de voorstelling in kan gaan, omdat je het stuk kent en voelt. Dan voel je heel veel ruimte om je heen om alert en goed te spelen.”

Jennifer Welts: “Ik ben bijvoorbeeld nu nog heel erg bezig met de volgorde van het servies. Wanneer moet wat op en af, kaarsen niet vergeten, haha.”

Peter Heerschop: “Ik kijk vooral uit naar het moment dat we de repetitieruimte uit zijn en publiek in de zaal hebben zitten. Dan krijg je direct terug wat je doet. Je repeteert met elkaar in een kale, lege ruimte. Dat is goed, om het op die manier te repeteren en de accenten te bepalen, maar een zaal met publiek bepaalt ook het ritme en een groot deel van het plezier. Ik kijk uit naar het moment dat je voelt ‘ja, jullie vinden dit leuk, maar er komt zo nog iets, dan gaan jullie echt dat ravijn in’.”

En deze vriendschap…?

Peter Blok: “Er zal een knappe therapeut nodig zijn die dit bij elkaar krijgt. En dat is logisch, het is een komedie. Als je dat geestig wil maken, dan moet daar een pijnlijk, wringend kantje in zitten. Ik vind het mooi als je als bezoeker denkt ‘oei, dat is gewoon echt niet leuk wat er nu gebeurd of oeh, hier lach ik om, maar kan dat wel?’.”

Jennifer Welts: “Het is in ieder geval nieuwsgierig makend wat er gebeurt. Daarom sta ik er in mijn rol soms net iets te lang bij, alsof ik naar een soort tenniswedstrijd kijk. Hoe gaat die bal vallen?”

Peter Heerschop: “Er zit alles in voor een succesvolle tour, hoe kunnen we dit nog verkloten?”

Peter Blok: “We moeten in ieder geval op tijd instappen op station Amstel, anders hebben we een probleem…”