Gabbers waren we

Meer over de gabbercultuur

Op het hoogtepunt, begin jaren negentig, waren er 200.000 gabbers in Nederland. Nog steeds komen er wekelijks duizenden gabbers bij elkaar op feesten als Thunderdome en Multigroove.

De Nederlandse subcultuur en het bijbehorende muziekgenre Hardcore maakt een opmars in Nederland (en misschien zelfs Europa). Joost Klein heeft het genre meegenomen naar het Songfestival met zijn plaat ‘Europapa’. Het Hardcore gedeelte van het nummer is onder andere samengesteld door de iconische Hardcore-dj Paul Elstak. Het genre is niet meer alleen bekend onder de gabbers, maar gaat nu de wereld over. 

Het begin

Hardcore is in de jaren '90 in Nederland ontstaan en ging hand in hand met de komst van de gabbersubcultuur. Het was het begin van elektronische muziek: wat voor sommige intens en vooral veel harde geluiden was, was voor anderen het begin van de gabber lifestyle. Het muziekgenre was én blijft een grote culturele en muzikale invloed voor de (muziek)wereld.

Iconische dj’s

Dj Paul Elstak is een van de grondleggers van het Hardcore-genre: al sinds de jaren negentig zet hij heel wat zalen op zijn kop zet met de dreunende, hoog tempo beats. Zijn eerste nummer ‘Life Is Like A Dance’ kwam uit in 1995 en behoort hierdoor bij de nostalgische ‘old school’ Hardcore muziek. Hierna werd de muziek in een rap tempo geproduceerd door verschillende dj’s en ontstonden er meerdere aftakkingen van Hardcore, waaronder subgenre millennium.

Wat is een gabber?

Een gabber is een Hardcore-liefhebber die zich bevindt in de bijbehorende gemeenschap en een groot deel van hun leven wijdt aan deze scene. Ze dragen vaak het bekende Australian matchende trainingspak en bijpassende Nike Airmax, waar ze de hele dag goed op kunnen hakken. Ook staan kale koppies en strakke paardenstaarten met de opgeschoren onderkant synoniem voor het gabber zijn. Daarnaast hebben gabbers heel veel liefde voor hun mede-gabbers, de muziek en de subcultuur.

Cast

Emmie Kollau (concept en tekst) studeerde sociale geografie in Amsterdam. Ze maakt documentaires, podcasts en andere verhalen waarmee ze de tijdgeest op de hielen probeert te zitten. Met Aldus’ producties werkt ze voor o.a. VPRO, NTR en NRC waar ze Hier hing een schilderij (NRC) en Lopendebandwerk (VPRO) heeft gemaakt. Ook werkt Emmie voor verschillende musea. Muziek speelt een belangrijke rol in veel van haar werk. Voor Gabbers waren we schreef ze samen met Vera Morina het scenario en tekende ze voor de creatieve productie.

Vera Morina (tekst) is schrijver van toneel, scenario en poëzie. In 2019 studeerde ze af aan de opleiding Writing for Performance aan de HKU, waar ze met haar afstudeeronderzoek naar inclusiviteit in het theater De Pluijm, de scriptieprijs van haar opleiding, won. Sinds haar afstuderen schrijft ze o.a. voor Theater Bellevue, Likeminds en Theater Oostpool, en was ze deelnemer van schrijftraject Slow Writing Lab V bij het Nederlands Letterenfonds. Thema’s die veelvuldig terug te vinden zijn in haar werk zijn afkomst, identiteit, seksualiteit en familie.

Olivier Diepenhorst (regie) is regisseur bij Theatergroep Suburbia, KOBRA Theater, Theater Bellevue en Theaterbureau de Mannen. Zijn regie van Lichter dan ik werd door de Nederlandse Toneeljury geselecteerd als één van de beste voorstellingen van het theaterseizoen 21/22. Daarnaast oogstte hij veel lof voor zijn regies van de indrukwekkende monologen Een Leven en De Wanen. De meest recente voorstellingen die hij regisseerde waren De Smeekbede bij KOBRA Theater en Lady + Lord MacBeth bij Theatergroep Suburbia. Diepenhorst maakt interdisciplinaire emotioneel geladen voorstellingen. Na Gabbers waren we regisseert hij Anna Drijver in de monoloog De Mannen van Maria.

Sophie Höppener is in 2014 afgestudeerd aan de Amsterdamse Toneelschool & Kleinkunst Academie. Ze speelde o.a. bij Kompagnie Kistemaker, De Toneelmakerij, NT Jong, Circus Treurdier, Theater Rotterdam en Orkater. Op tv was ze in 2015 te zien in de Omroep MAX-serie Goedenavond Dames en Heren. Ook was Sophie te zien in de films King of the Road en Ik ben geen robot.

Linda Zijl studeerde in 2015 af aan de Toneelschool in Arnhem. Voor haar rol als Bérenger in de afstudeervoorstelling Rinoceros (in regie van Marc Wortel) won zij een ITs acteursprijs. Ze speelde onder andere bij Toneelgroep Oostpool, Golden Palace, Toneelschuur Producties, Via Rudolphi, Keesen&Co en bij Dood Paard. Naast acteur is Linda ook regisseur in die rol richtte ze  haar eigen toneelgroep Zijlmakerij op (voorheen De Vlieg). Haar voorstelling ZOETSTOF werd genomineerd voor de BNG Bank Theaterprijs. 

Nestor Matytchak is in 2024 afgestudeerd als docent dans aan de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten. Hij was te zien in de korte film Funny Feeling van Jikkie Schelling. Deze film werd vertoond tijdens het Nederlands Film Festival 2023 in de categorie NFF Studentencompetitie. Verder was hij te zien als acteur en danser in de film Solo van Vincent Boy Kars met als choreograaf Dalton Jansen, als acteur in kindervoorstelling Slinger van Simone de Jong Company en als danser in Krave van choreograaf Jasper Van Luijk.

Koen van de Wardt is multi-instrumentalist en producer. Hij richtte in 2015 de Nederlands/Noorse indie-rockband Klangstof op en twee jaar later brak hij met de band door bij het grote publiek. Zo waren ze de eerste Nederlandse band die op het Amerikaanse festival Coachella stond en wonnen ze een Edison Alternative Award. De daaropvolgende jaren volgden tournees met acts als Pixies, Flaming Lips en Miike Snow. Koen runt nu een studio boordevol synthesizers in Amsterdam-Zuid, waar hij heeft samengewerkt met artiesten als s10, Zhu, Flaming Lips, MEROL, Wende, Janne Schra en Maan. Daarnaast is hij ook componist voor film, voor o.a. de Gouden Kalf winnende korte film Shielded.