HENK ELSINK MOEST ER SNEL VANDOOR
door Ton Ouwehand
Henk Elsinks moeder die in haar onderhoud voorzag door als toiletjuffrouw bij Vroom & Dreesmann te werken en in haar eigen huis kamers te verhuren, is ook een paar keer wezen kijken in De Koopermolen, bij het programma Vrij Entree van haar zoon. Dat vertelt Margriet Hoek conservatoriumdocente in ruste. Daar kon die leuke volkse vrouw als ze was mooi nuchter over vertellen, zegt ze. Hoe ze daar zat als publiek aan een tafeltje terwijl haar zoon daar optrad. Margriet Haverkort zoals ze toen nog heette huurde tussen 1966 en 1969 een kamer bij moeder Elsink aan de Janninksweg 7.
Ze studeerde schoolmuziek aan het conservatorium in Enschede en reisde daarvoor elke dag vanuit Vroomshoop naar Enschede. Op het conservatorium leerde ze trombonestudent Jan Elsink kennen, de jongere broer van Henk. Ze konden het goed met elkaar vinden. Tot Jan in het tweede jaar naar het westen trok, omdat daar meer lichte muziek te halen viel, hij wilde in bigbands spelen, hield van jazz. ‘Waarom ga je niet bij mijn moeder op kamers?’, vroeg hij aan Margriet. Kamers waren daarvoor ook al verhuurd aan orkestleden van het Overijssels Filharmonisch Orkest.
Moeder Elsink sliep zelf in een tussenkamertje op de begane grond. Aanvankelijk was Margriet de enige huurder. De huiseigenaar riep haar vaak naar beneden om met haar tv te kijken. Vond ze gezellig. Na verloop van tijd kwam daar de zangeres Inge Frölich ook bij. Zij had een kamer nodig om haar vriend Ton Hartsuiker te ontmoeten, de latere directeur van het Amsterdams Conservatorium. Bij haar zelf ging dat niet, want ze woonde nog thuis. En bij Hartsuiker thuis kon het ook niet, die was nog getrouwd.
Moeder Elsink had dit niet of nauwelijks door. En ook Margriet kwam de kamer goed uit met betrekking tot haar verkering met muzikant Joep Hoek. ‘Dan vroeg moeder Elsink ons naar beneden om te komen kaarten. Vergaten wij de tijd en dan zei Joep: ach nou is de laatste trein alweer weg. Dan moet ik maar blijven slapen.’
Henk Elsink heeft ze er een keer aan de Janninksweg gezien. ‘Zijn moeder stelde hem voor: ‘dit is nou Margriet’. Maar hij leek weinig geïnteresseerd. Nou, ik ben Henk en ik moet er snel vandoor, zei hij.’