Jeannine La Rose heeft met ‘Genoeg?!’ een mooie, rake cabaretsolo gemaakt over de weg naar zelfacceptatie. - ⭐⭐⭐⭐ - Volkskrant
In deze recensie leest u alles over de voorstelling Genoeg?! uitgevoerd Jeannine La Rose in De Kleine Willem. Ontdek waarom deze voorstelling niet mag ontbreken op uw culturele agenda.
Jeannine La Rose raakt iets in ons, wat we wel kennen maar vaak niet durven te voelen: Dat we er mogen zijn, met al onze mooie én minder mooie kanten. We zijn continu maar bezig om ons aan te passen aan wie we volgens de ander moeten zijn. Botoxen, detoxen, diëten, lippen vullen, aardig en interessant genoeg gevonden willen worden. Wanneer is het genoeg?!
Jeannine La Rose heeft met ‘Genoeg?!’ een mooie, rake cabaretsolo gemaakt over de weg naar zelfacceptatie - ⭐️⭐️⭐️⭐️ - Volkskrant
Bron: Volkskrant, Joris Henquet, 10 juni 2024
Samengevat - In Genoeg?! blijkt dat de 44-jarige Jeannine La Rose veel tegelijk kan: ten eerste kan zij geweldig zingen, met een krachtige, glasheldere stem. Maar ze blijkt ook prima piano te spelen, kan grappig en aanstekelijk vertellen en verkleedt zich razendsnel in allerlei jurken. Daarbij heeft ze een boeiende kijk op de positie van vrouwen van kleur in de Nederlandse samenleving.
Volledige recensie
La Rose kan geweldig zingen, blijkt prima piano te spelen en ze kan grappig en aanstekelijk vertellen.
‘Je bent aan de dikke kant, maar gelukkig kun je zingen.’ Dergelijke opmerkingen heeft actrice Jeannine La Rose al vaak gehoord, zowel van casting directors als haar eigen familieleden. Vol humor vertelt La Rose over haar ervaringen in de theaterwereld, waar ze mooie rollen speelde in musicals als The Color Purple, Tina - The Tina Turner Musical en Boni. Maar ondanks dat gewaardeerde werk blijft bij La Rose het gevoel knagen: ben ik leuk genoeg, ben ik mooi genoeg, ben ik goed genoeg?
Nu is er een cabaretsolo waarin deze vragen worden uitgediept. In Genoeg?! blijkt dat de 44-jarige Jeannine La Rose veel tegelijk kan: ten eerste kan zij geweldig zingen, met een krachtige, glasheldere stem. Maar ze blijkt ook prima piano te spelen, kan grappig en aanstekelijk vertellen en verkleedt zich razendsnel in allerlei jurken.
Daarbij heeft ze een boeiende kijk op de positie van vrouwen van kleur in de Nederlandse samenleving. Op haar 10de verhuisde La Rose vanuit Suriname naar Nederland, ‘het land van de vloerbedekking’. Met zelfspot en rake details vertelt La Rose hoe het was om als jonge vrouw op te groeien in Nederland, waar zij, ook vanuit Surinaamse hoek, werd aangemoedigd om zich ‘wit’ te gedragen, om haar kroeshaar te steilen en een witte man te zoeken. Over deze kwesties voert La Rose gesprekken met haar overleden overgrootmoeder, die zij ‘afootje’ noemt. Soms is er een stukje ‘blacksplaining’, waarin La Rose uitlegt hoeveel tinten huidskleur er in Suriname zijn en hoe die dan weer tegen elkaar aankijken.
In regie van Floris van Delft levert dat een mooie, rake cabaretsolo op over de weg naar zelfacceptatie. Jeannine La Rose is een zeer prettige theaterpersoonlijkheid, naar wie je graag een avondje gaat luisteren.
