Willem als unieke sportverslaggever 

Door Gijs Eijsink 
 
Bij de Twentsche Courant hadden we op maandag Vak Q. Dat was een sportpagina die niet bestemd was voor de vluchtige waan van het weekend-werk. Er stonden alternatieve verslagen op, een column, een gedicht bij een aparte foto, een sportverhaal dat niet over de winnaar ging, maar over de eerste uitvaller of de ploeg die na tig wedstrijden nog steeds geen doelpunt had gemaakt en zo voort.  
 
Een van de rubrieken die om de drie weken als opening van Vak Q diende, was een verslag van een wedstrijd/evenement van het afgelopen sportweekend onder de noemer “Van onze speciale verslaggever”. Kamerlid Ank Bijleveld deed verslag van de Military, hockeyster Joan Koenderink nam een kijkje bij een motorcross. Dammer Ton Sijbrands die een verslag maakte van FC Twente-Ajax, voetballer Michel Boerebach die een handbalwedstrijd bezocht. Dat werk. Het was een leuke rubriek. Op een dag belde ik Willem Wilmink die kort daarvoor teruggekeerd was naar Enschede, naar de Javastraat. Ik kreeg zijn vrouw Wobke aan de lijn. We vroegen of Willem van de wedstrijd FC Twente-PSV op zondag 22 december 1991 een verslag zou willen maken in dichtvorm.  
Ze vroeg of ik het verzoek nog even per brief wilden doen. Dat deed ik. Hij vond het een goed plan, vroeg wat de deadline was (diezelfde zondag om 21.00 uur) en meldde dat hij er 250 gulden voor wilde hebben. Dat was akkoord.   
 
Die middag was hij al op tijd in Het Diekman. Ikzelf arriveerde driekwartier voor de wedstrijd. Dat irriteerde hem, weet ik nog goed. Hij had mij eerder verwacht. Ik merkte ook dat hij lichtelijk nerveus was. Dat vond ik best wel een goed teken.  
Ik had geregeld dat hij op de eretribune mocht zitten. Precies op de middenlijn. Vanaf de perstribune zag ik hem af en toe notities maken, zag ik dat hij soms wat woorden wisselde met zijn buurman en vooral dat hij de wedstrijd aandachtig volgde.  
Na afloop ging hij snel naar huis. De wedstrijd was geëindigd in 0-4. Tja, het was niet anders. PSV was veel te sterk destijds. Ik ging naar de basis van de TC in Hengelo en kreeg om een uur of half negen een telefoontje van Wobke. Of de deadline uitgesteld kon worden. Willem werkte hard aan het gedicht. Hij had het zichzelf moeilijk gemaakt door te kiezen voor het metrum van Herman Gorters Mei, de vijfvoetige jambe. En dat bleek een hele klus te zijn. Aan eten was hij nog niet toe gekomen.  
Nou vooruit. We moesten wat omzetten en gaven hem een uur extra. Ik zou me die avond om tien uur melden in de Javastraat.  
Wobke deed open en gaf me het dichtwerk. Ik racete terug naar Hengelo en zette het gedicht in de pagina. Net op tijd. Het was gelukt. We waren blij. Zou het ooit eerder gebeurd zijn dat een eredivisiewedstrijd in dichtvorm is verslagen door een beroemde dichter?  
 
De andere dag sierde het gedicht de pagina Vak Q. De dagen erop kregen we van verschillende kanten complimenten voor dit initiatief.  
 
Hieronder het gedicht, dat overigens bij de dood van Willem in 2003 ook nog in het tijdschrift Hard Gras gepubliceerd is.  
 
F C Twente-P S V: 22 december 1991 
 
Een oude winter en een oud geluid: 
ons FC Twente ligt er weer eens uit. 
Waar eens Tubanters speelde en Geel-Zwart, 
ging onze club vlak voor de Kerst van start 
tegen een wat gehavend P S V, 
en zelf heel sterk, want Numan deed weer mee. 
Na één minuut een aanval, en jawel: 
ten onrechte gevlagd voor buitenspel, 
waarna ik deze wijsheid heb bedacht: 
hoe minder haar men heeft, hoe meer men vlagt. 
 
Het veld, door mensenmenigtes ommuurd, 
wordt door de felle lampen geglazuurd. 
Wij zitten daar als in een veilig dal. 
De dertiende minuut: een Numan-knal, 
maar even later, dat is toch te erg, 
een vrije schop, en geel voor Zwijnenberg, 
en hij had niks gedaan! Popescu's goal 
maakt een muziekje los op een viool, 
dat zich door heel de trieste hemel boort 
en slechts door Twentse oren wordt gehoord. 
Een trainer die zijn spelers niet verstaat 
en toch het trotse Twentse ros verslaat... 
 
Wat is er in het voetbal toch de lol 
van 't wiss'len? Eerst Van Aerle, nu Van Mol. 
Een aanval! Maar Van Breukelen, beregoed, 
kan het gevaar nog keren met de voet. 
En dan gaat Mitar Mrkela naar de kant: 
hij was met zijn gedachten bij zijn land, 
meer dan bij 't veld, en zeg daar eens wat van: 
wie fijn speelt, is een fijngevoelig man. 
Dat Erwin Leurink, die de ster verving, 
de beste man werd, is een zeker ding. 
Een schot van Youri, waar je haast in bleef, 
maar weer Van Breukelen, met weer een safe. 
 
De tweede helft, en al meteen 0-2 
door Kieft... Kyrie Eleison Enschede... 
Zo stil als heel het stadion toen was, 
je hoorde zelfs het groeien van het gras. 
0-3: Kalusha. Negende minuut. 
Vrouwe Fortuna, wat zijt gij een bruut 
voor 't dierbaar Oosten! Kom! Wij krijgen haast! 
Twaalfde minuut... Van Breukelen zit ernaast... 
En vier minuten later, niet normaal, 
zo'n onwil van het lot: Paus op de paal. 
Ja, 't wordt 0-4. De Zambiaan stond wel 
zo'n vijfentachtig meter buitenspel. 
 
Tweedoonkern. Boven 't bord van VIHAMIJ 
vliegt een vlucht vogels zonder doel voorbij, 
en de FC vindt ook niet gemakkelijk zijn draai, 
zie: voor De Boer komt Jan van Rabenswaay. 
Er is haast geen geluid meer, geen gedruis. 
Van Breukelen keert een schot van Neijenhuis. 
Nu is de Twentse weemoed weergekeerd 
die sinds de middeleeuwen ons regeert, 
ons steeds verliezen deed, haast zonder erg, 
tot ergernis van Eddie Achterberg. 
Ach, wie niet in zijn eigen kracht gelooft, 
die wordt steeds weer een nieuwe kool gestoofd. 
 
(Een and're uitslag meld ik maar meteen: 
S. Menzo tegen Feijenoord: 3-1) 
 
Willem Wilmink 
22 december 1991