Nieuw album Kommil Foo gaat over kwetsbaarheid van bejaarde ouders: "Ons persoonlijke verhaal heeft iets universeels"
Morgen komt het nieuwe, titelloze album uit van het Belgische cabaretduo Kommil Foo. Een bijzonder persoonlijke en nostalgische plaat, over de band van de broers Walschaerts met hun ouders op leeftijd. "Iets heftigs uit je eigen leven is altijd een ongelofelijke inspiratiebron", zegt Raf Walschaerts.
Bron: vrtnews - Kirsten Sokol
Op de nieuwe Kommil Foo-plaat staan 11 nummers met titels die verwijzen naar een nieuwe levensfase bij broers Raf en Mich Walschaerts. Als vijftigers hebben ze bejaarde ouders, wier gezondheid onder druk staat. 'Niets nog wat het was', zo klinkt het al in het openingsnummer van een erg persoonlijk album.
"Dat nummer is geschreven vanuit het standpunt van iemand die een vreselijk verlies had geleden in onze omgeving. Voor verlies zijn er niet altijd woorden, maar soms kan je wel iets zeggen met muziek", vertelt Raf Walschaerts in De Afspraak.
"Naast de moeilijke liefde, die bij Kommil Foo altijd een thema is (onder meer op het nieuwe nummer 'De man die huilt om een vrouw', red.), gaan enkele liedjes over onze ouders. Zo staan er een moederlied en een vaderlied op de plaat, getiteld 'Als alleen een moeder' en 'Ik de vader, jij de zoon'."
Van de ene dag op de andere keren de rollen om en ben ik tegenover mijn vader de vader en hij de zoon - Raf Walschaerts, helft van cabaretduo Kommil Foo.
In dat vadernummer zingt Raf Walschaerts heel kwetsbaar"laat mij de handen zijn, de handen die je vangen als je valt, ik de vader nu en jij de zoon". "Ik ben 59 jaar en mijn broer Mich is 56, dus onze ouders zijn stilaan oud nu. Daarom keren die rollen om nu: van de ene dag op de andere ben ik tegenover mijn vader de vader en hij de zoon."
Vlak voor de eerste lockdown in 2020 heeft de moeder van Walschaerts te horen gekregen dat ze kanker had. "Ze heeft 4 maanden in het ziekenhuis gelegen: een periode waarin mijn ouders elkaar niet gezien hebben. We zijn af en toe samen met vader naar daar gefietst, om in de tuin naar mijn moeder te zwaaien. Toen hebben we gemerkt dat papa niet meer functioneerde, door Alzheimer."
"De noodzaak om daarover onze nieuwe muziek te schrijven, was er onvermijdelijk. Ons nieuwe album moest daarover gaan. Iets heel heftigs in je eigen leven is tegelijk een ongelofelijke inspiratiebron om over te schrijven. Ik vermoed en hoop dat ons eigen verhaal op de plaat iets universeels wordt."
Muziek losgekoppeld van theatervoorstelling
Kommil Foo bestaat sinds eind jaren 80 als cabaretduo. De broers Walschaerts maken muziek als onderdeel van een theatervoorstelling. Op hun 17e album klinken ze herkenbaar, met beschrijvende en soms grappige teksten op soulvolle, warme muziek op gitaar, piano en strijkers.
"We hebben anders gewerkt door de plaat voor het eerst af te splitsen van de voorstelling, in nauwe samenwerking met producer Jo Francken. Dat was wennen voor ons en het heeft geclasht, want mijn broer en ik zijn het gewend om altijd samen in de cockpit te zitten. Maar uiteindelijk is 1 + 1 + 1 toch 8 geworden."
"We zijn gewend om onze muziek voor een publiek te spelen, dus onze nummers moeten vanaf de eerste beluistering raak zijn. Onze muziek moet live binnenkomen en mensen in het moment raken, door hen te ontroeren of te doen lachen. Dat is de identiteit van alles wat we maken als Kommil Foo. We zijn het tegenovergestelde van een hitmachine."
Titelloos album
De keuze voor een titelloze plaat hangt samen met de keuze voor een beeld op de hoes. De broers Walschaerts zijn afgebeeld in een schilderij dat gebaseerd is op een foto van hen: een krachtig en tegelijk ontroerend beeld.
"Verzin hier maar een passend woord bij. Worsteling? Spanning? Drift? Broederliefde? Omhelzing? Elk woord maakt het beeld kleiner, dus het was het moment om voor een titelloze plaat te kiezen."
Bij het album hoort een theatertournee door Vlaanderen en Nederland, waarin alle 11 nieuwe nummers gespeeld worden. "Na meer dan 35 jaar samen als Kommil Foo zijn mijn broer en ik meester geworden in het verschillen van mening en er toch beter van worden. We hebben zo'n mooi kindje om samen voor te zorgen. Samen worden we nog beter."
Met de leeftijd zijn de broers ook wat milder geworden, zo klinkt het in het nummer 'Weker met de dag'. "Ik ben dat zonder twijfel geworden, want ik huil elke dag, maar zelden van verdriet. Dat is toch iets waar als man werk aan de winkel is. Maar ik word vaak ontroerd, dat is iets moois maar ook heel vervelend."
