Een extra lange pauze

Artiesten die aan het begin van de 20e eeuw optreden in Twente, blijven er vaak overnachten. Ze hebben meestal geen auto en de treinverbinding laat te wensen over. Toneelgezelschap kiezen ervoor om te doubleren: ze spelen dus op twee plekken in de regio hetzelfde stuk. Dat doet ook het Hofstadtoneel. Het ene deel van het gezelschap treedt op in Hengelo terwijl het andere deel diezelfde avond in Deventer op de planken staat.  
‘’Tijdens de pauze in Deventer zag ik een acteur lopen die in Hengelo had gespeeld. Hij had zelf een auto en was alvast teruggekomen’’, vertelt Cor van der Lugt Melsert (1882-1969), artistiek leider van het Hofstadtoneel, later in de krant. ‘’Toen ik hem vroeg wat hij ging doen, vertelde hij dat hij op de laatste trein uit Hengelo wachtte om een paar acteurs mee naar het westen te nemen. Toen begreep ik dat het daar in Hengelo dreigde mis te lopen. Mijn acteurs dachten natuurlijk: haasten maar jongens, dan kunnen we de laatste trein nog halen en behoeven we hier niet te overnachten. Nu gingen de treinen in die tijd niet zo heel laat richting Deventer en voorzag ik een afgeraffelde voorstelling. Ik heb toen de pachter van het gebouw in Hengelo gebeld en gezegd: Man, rek de pauze zo lang als je kunt. Daar had de man natuurlijk wel oren naar. En het publiek vond het ook best. Dat houdt wel van lange pauzes. Enfin, die avond was ook ik voor een lange pauze hoewel ik er altijd een grote hekel aan heb gehad. Het had die avond geen zin in een geforceerd tempo te spelen want de trein haalde men toch niet…’’ 

Foto afkomstig uit het boek “Doek op!” van Marco Krijnsen.